ای غنچه ی خندان چرا خون در دل ما می کنی؟

                      خاری به خود می بندی و ما را ز سر وا می کنی

از تیر کجتابی تو،آخر کمان شد قامتم

                      کاخت نگون باد ای فلک! با ما چه بد تا می کنی!

ای شمع رقصان با نسیم!آتش مزن پروانه را

                      با دوست هم رحمی ، چو با دشمن مدارا می کنی

آتش پرید از تیشه ات امشب مگر ای کوهکن!

                      از دست شیرین درد دل ، با سنگ خارا می کنی

با چون منی نازک خیال ،ابرو کشیدن از ملال

                       زشت است ای وحشی غزال! اما چه زیبا می کنی

امروز ما بیچارگان،امید فرداییش نیست

                       این دانی و با ما هنوز، امروز و فردا می کنی

دیدم به آتش بازی ات شوق تماشای به سر

                       آتش زدم دز خود بیا ، گر خود تماشا می کنی

آه سحرگاه تو را ، ای شمع! مشتاقم به جان

                        باری بیا گر آه خود ، با ناله سودا می کنی

ای غم! بگو از دست تو، آخر کجا باید شدن

                        در گوشه میخانه هم ما را تو پیدا می کنی

ما شهریارا!بلبلان دیدیم بر طرف چمن

                        شور افکن و شیرین سخن،اما تو غوغا می کنی